فصل سرخوشی های مدام در راه است، فصل رکوع درختان گیلاس و قیام سروهای سبز! فصل لذت گاز زدن یک آلوچه ی ترش، فصل بستنی، فصل شاد، روزهای کودکی. تابستان که می رسد هوای بچگی به سرم می زند. دریا عزیز می شود ، عقربه ها تندتر می چرخند و ابرک سفیدی در آسمان به کل از یاد می برد که روزگاری زمستان بود. تماشای یک لواشک ترش دهانم را آب می اندازد آنقدر که بیخ گلویم می خارد . اینها همه یادگار کودکی اند و آن ظهر جادویی آخرین امتحان و کوله ای که پرت میشد ته اتاق و من از شرش خلاص میشدم و او هم. من بودم و کوچه ای به مساحت طول روزهای بلند تابستان ضربدر نود و سه که تک تکش را می شمردم مبادا کم بیاید. آفتاب آن تابستان ها فرق سرم را نمی سوزاند. نه فقط چون حالا موهایم کم پشت تر شده؛ زیرا از آن همه سرخوشی برایم چند ورق کاغذ دوخته به تقویم مانده و بس. آفتابش قرار است سر را بسوزاند و دلخوشی هایش جز دلخوش کنک نیست. مثل بعضی تیزرهای تبلیغاتی که فقط اغراق می کنند و اغوا ، تابستان در راه است. مبارک صاحبان واقعی اش : محصل ها! که خوب می دانند هیچ شعبه ی دیگری ندارد